Meşe İle Saz Masalı

Yaklaşık Okuma Süresi: 2 dakika

Günlerden bir gün, meşe saza demiş:

– Doğrusu çok güçsüzsünüz. Minnacık serçe konsa üstünüze beliniz bükülü verir.

Suları ürperten seher yeli

Baş eğdirir size

Bir de benim şu dağ gibi gövdeme bak!

Güneş bile zor giriyor içime,

Fırtına dallarıma oyuncak.

Her esen yel sana bora,

Bana kasırgalar meltem.

Bari gelip gölgemde yaşasan da

Üzerine kanat gersem.

Ama sizin soy nedense gider

Sulu, rüzgârlı yerlerde biter.

Acıyorum sizlere,

– İyi yüreklisin, demiş saz meşeye; Eksik olma, ama bizim için üzülme. Benden çok sen kork rüzgârdan: Ben eğilirim, kırılmam.

Doğru, bugüne kadar dayanmışsın, Dimdik durmuş, boyun eğmemişsin. Ama sertin serti var,

Bir gün, bakarsın, sana da çatar.

Demeye kalmamış rüzgâr patlamış,

Bir karayel, bir karayel ki neuzübillah!

O güne dek kimseler rastlamamış

Böyle belalısına.

Rüzgârlar anası Kuzey,

En azgın oğlunu salmış dünyaya.

Saz eğilmiş, meşe dayanmış,

Derken karayel arttıkça artmış.

Sonunda birdenbire gelmiş meşenin hakkından:

Göklere değen başını sermiş yere,

Köklerini çıkarmış yedi, kat yerden.

Meşe o rüzgarda devrilip yıkılırken saz ise sadece boynunu bükmüş.

Meşe İle Saz Masalı” için bir yorum

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir