Büyük bir ormanda yalnız başına yaşayan bir ayı varmış. İninde kendi başına yaşayan bu ayı, can sıkıntısından aklını kaçırmak üzereymiş.
Ormanın yakınındaki kulübede ise bir ihtiyar adam oturuyormuş. Çiçekleri, meyve ağaçlarını çok seven ihtiyar adamın çok güzel bir bahçesi varmış.
Bahçesini bir arkadaş yerine koyan ihtiyar, günün birinde “Bu bahçe konuşmuyor. Konuşuyorsa da kendi diliyle konuşuyor. Bu da beni sıkıyor,” deyip kendine bir arkadaş bulmak için yollara düşmüş.
Olacak bu ya, yanına hiçbir hayvan uğramayan ayı da bir arkadaş aramak için ininden çıkıp ormandan ayrılmış.
Yalnızlıktan sıkılarak arkadaş aramaya çıkan ihtiyar adam ile ayı, yolda karşılaşmışlar. Karşısında birdenbire bir ayı gören ihtiyar adam, korkusundan olduğu yerde donup kalmış. Ama ayıdan korktuğunu hiç belli etmemiş. Ayı ise belki arkadaş olur diye ihtiyar adamı ormana çağırmış.
İhtiyar adam “İsterseniz benim kulübeme gidelim. Sana ikram etmek için sütüm ve taze meyvelerim var,” diyerek ayıyı kulübesine davet etmiş. Ayı, ihtiyar adamın davetini kabul etmiş ve birlikte kulübeye gitmişler.
O günden sonra ayı ile ihtiyar adamın arasında sıcak bir dostluk başlamış. İhtiyar bahçesiyle uğraşırken ayı ormanda avlanırmış. Artık her ikisinin de canı sıkılmıyormuş.
Günlerden bir gün, ihtiyar adam, bahçedeki bir ağacın altında uykuya dalmış. Bu sırada bir sinek gelmiş, ihtiyarın burnuna konmuş.
Bunu gören ayı, arkadaşının rahatsız edilmesine razı olmamış. Hemen yerden büyükçe bir taş almış ve sineğin üzerine fırlatmış.
Ayı, gerçekten iyi nişancıymış. Sineği vurmuş ama olan bizim ihtiyara olmuş. Anlayacağınız ayı, bir taş ile ikisini de haklamış.
Dostunu korumak için akılsızca bir iş yapan ayı; akılsız dostun, akıllı düşmandan daha tehlikeli olduğunu göstermiş.
Benzer Masallar
